دوره توسعه گر محسن مدحج

حوالی ساعت ۵:۳۰ صبح بود.  برای امتحان ++c به قصد رفتن به دانشگاه از خانه خارج شدم.  نرخ تاکسی های بین شهری  برای رفتن به اهواز ۱۵۰۰ تومان بود.  ماشین های شخصی فقط با ۱۰۰۰ تومان مسافرها را تا اهواز جابجا می کردند. شاید بدانید که ۳۰ درصد صرفه جویی برای دانشجو چه مفهومی دارد . دانشجو در ازای آن چقدر می تواند برای تفریحاتش کنار بگذارد. راننده خدا بیامرز با یک خودرو ۴۰۵  رنگ بژ، فریاد میزد. اهواز دو نفر. آنچنان طول نکشید تا ظرفیت خودرو کامل شد . در چشم بهم زدنی در اتوبان بودیم. تا آن موقع سرعت ۱۷۰ کیلومتر در ساعت را به چشم ندیده بودم. اینقدر سرعت زیاد بود که منظره خارج از خودرو انگار روی دور تند بود .

چندبار به راننده تذکر دادم. اما گوشش بدهکار نبود. تا اینکه یک کامیون از سمت مخالف دور زد و در مسیر حرکت ما قرار گرفت. با خودم گفتم یا راننده سرعتش را کم میکند یا کامیون راه را باز می کند تا ما عبور کنیم.  هیچکدام از این تصورات خوب در انتظار ما نبود.  تنها چیزی که به خاطر دارم گفتن ذکر “یا فاطمه الزهرا ” . آخرین صحنه پلاک همان کامیون بود.

حبس خانگی

وقتی به خودم آمدم، نمیدانستم چه مدت از آن لحظه گذشته است. فریادهای مردم به گوشم میرسید : “سریع خارجشون کنید… ” یادم نمی آید چطور اما وقتی از این حادثه جان سالم به در بردم، پزشکان من را به اتاق عمل بردند. و یک پلاتین سی سانتی متری را در پای راستم قرار دادند.

این موضوع باعث شد، دوسال در خانه حبس شوم. شش ماه اول خیلی برایم سخت و عذاب آور بود. افکار منفی هر لحظه در ذهنم جولان می دادند. چرا من ؟ من که برای جهان مفید بودم! گناه خاصی نکرده بودم! نماز هایم را می خواندم، روزه هایم را می گرفتم …  شب ها از شدت تب و درد، دلم میخواست فریاد بزنم . بلند بلند گریه کنم. اما غرورم اجازه نمیداد. (ای جانم، مادر بگرید. ) دیگر منتظر هیچ اتفاق خوبی نبودم.

روزی برای بیرون رفتن آماده می شدم. به روی پای شکستم ایستادم. صدای کج شدن پلاتین را احساس کردم … وای خدای من… مگر می شود ؟ (با این وزن محسن جان… نشد نداره)

چندساعت با خودم کلنجار رفتم که چیزی نیست !  ولی بالاخره تصمیم گرفتم عکسبرداری از پایم انجام بدهم. حادثه ای که نباید می افتاد، افتاده بود. روز از نو، روزی از نو. دوباره به اتاق عمل برگشتم. پس از بهبودی نسبی و بازگشت به خانه  افکار منفی را رها نمودم.

تصمیم به تغییر

یک کتاب در کتابخانه ام، با عنوان “موفقیت در بیست روز” نظرم را جلب کرد. آن را برداشتم و شروع به مطالعه کردم. یک پاراگراف عجیب، تلنگر شدیدی به من زد.

آنتونی رابینز گفته بود : فعالیت مغز ما با سوال شروع می شود.  بعد به دنبال پاسخ می گردد. تو دو انتخاب داری. سوالاتی که با چرا شروع می شوند را از خودت بپرسی . و یا سوالاتی بپرسی که با چگونه شروع می شوند. سوالاتی که با چرا شروع می شوند. اغلب بی نهایت پاسخ دارند.  ما را به نشخوار فکری و منفی بافی دعوت می کنند. اما سوالاتی که با چگونه شروع می شوند. ما را به تفکری عمیق وادار و در نهایت با انتخاب یک نقشه راه، در مسیر رسیدن به اهدافمان قرار می دهد. 

خدای من، تمام این شش ماه از خودم فقط این سوالات را پرسیده بودم… چرا من باید تصادف کنم ؟ برای چی من باید خانه نشین شوم ؟ چرا من باید از درس و اهدافم عقب بمانم ؟ روی تمام این سوالات خط کشیدم. و این سوالات را از خودم پرسیدم :

چگونه از فرصت در خانه ماندن استفاده کنم ؟ 

چطور کاری کنم شش ماه بعد به اندازه ۶ سال پیشرفت کنم ؟ چگونه شادی را جایگزین افکار منفی کنم ؟

برای پاسخ به این سوالات ساعت ها فکر کردم. پاسخ نهایی این بود : نقشه راه من برای اهدافم این است که باید کتابی بنویسم . تا دیگران بتوانند با خواندن آن به سادگی برنامه نویسی را یاد بگیرند. از طرفی این کتاب باعث می شد من در سطح کشور شهرت پیدا کنم. خبر خوب اینجاست که وقتی مغزم، درگیر انجام کارهای فوق باشد، دیگر توانایی پرداخت به افکار منفی را ندارد. پس از شش ماه، کم کم احساس خوب و امیدواری را تجربه کردم. مسیرم را شفاف می دیدم.  برای پشت سر گذاشتن هر چالش، سوالات محرک مغزی را با چگونه، می پرسیدم. کتابم را تبدیل به پرفروش ترین کتاب برنامه نویسی ایران کردم!

برای اینکه بار دیگر به خودم ثابت کنم می توانم موفقیت بزرگی بدست آورم و افراد پیروز افرادی هستند . که فقط یک بار تلاش کردند، کتاب دومم را هم نوشتم.

پس از آن عشق به تدریس من را در دانشگاه مشغول کرد. ولی همچنان پرسش هایی که با چگونه شروع می شدند همراهم بودند : چگونه می توان دانشجو را از دانشگاه با دست پر به بازار کار روانه کرد ؟ پرسش سختی بود. ۵ سال از عمرم را برای پاسخ به آن و امتحان کردن راه های مختلف صرف کردم. چارت درسی دانشگاه را تغییر دادم. انواع روش های تدریس را امتحان کردم.

با وجود تربیت افرادی که تبدیل به بزرگترین نویسندگان ایران شدند. و شرکتهای موفق نرم افزاری تاسیس کردند. آنجا برایم به شکل قفس  بود. قفسی که اجازه نمی داد متد آموزشی خودم را بدست افراد علاقمند برسانم. فکر دوره برنامه نویسی محسن مدحج ازینجا شکل گرفت

رسیدن به دوره کنونی

دانشگاهی که قصد تغییر دانشجو را نداشت . دانشجویی هم برای تغییر نیامده بود.

زمانی که روش درست برنامه نویسی و کسب و کار را با برخی از رؤسای دانشگاه مطرح کردم با من مخالفت کردند. گفتند اگر قرار باشد این روش را یاد دهیم و دروس اضافه مانند ریاضی، مدارمنطقی، طراحی الگوریتم ، ساختمان داده ، معماری کامیپوتر و اندیشه اسلامی …که هیچ تاثیری در موفقیت آن ها ندارد را حذف کنیم. همه دانشجو ها می توانند نهایتا در شش ماه دانشگاه را به پایان برسانند. چنین نگرشی برای من پذیرفتنی نبود. (جناب آقای مدحج گذراندن دروس و تعداد واحد ها ربطی به دانشگاه ندارد و مصوب است. حتی اگر قرار هم بود اوکی می دادند. دروس دیگر حذف نمی شد! چون دانشجو ملزم به پاس کردن دروس و تعداد واحد مشخصی در هر دوره تحصیلی است. شما می توانستید کلاس های فوق برنامه در دانشگاه برگذار کنید! چرا فکر می کنید ما همگی از پشت کوه آمدیم و دانشگاه نرفتیم؟)

بنابراین تصمیم گرفتم تلاشم را در مسیر دیگری امتحان کنم.

مسیر دانلود دوره برنامه نویسی محسن مدحج!!

استعفایم را از مدیر گروهی دانشگاه نوشتم. (فهمیدیم مدیر گروه بودی باشه!!) و تدریس در دانشگاه را با تمام مزایای مادی و اعتبار اجتماعی خوبی که برایم داشت کنار گذاشتم . وقتم را به شرکت نرم افزاری خودم اختصاص دادم.

هر چقدر که شرکتم بیشتر پیشرفت می کرد و بزرگتر می شد. بیشتر متوجه می شدم که چقدر پول در آوردن از دنیای برنامه نویسی با آن چیزی که  در دانشگاه به دانشجو ها آموزش داده می شود متفاوت است.

خدا به من لطف کرده بود . من را در مسیر درستی قرار داد. دانلود دوره توسعه گر محسن مدحج نیز ماحصل همین تصمیم است.

به همین خاطر شرکت آموزش برنامه نویسی و کسب و کار برنامه نویسی خودم را تاسیس کردم . شروع به یاد دادن روش های نوینی کردم .  دوره برنامه نویسی محسن مدحج را فرو کردم به مردم. که هر کسی در هر سنی می تواند در ۲۴ هفته تبدیل به برنامه نویسی شود که از پس هر پروژه ای بر بیاید و همچنین بتواند هر ماه سفارش جدید نرم افزاری بگیرد.